Κλάμα που μας δένεις
με τη μεγάλη θλίψη.
Χρόνια μας μαθαίνεις
τα βάθη και τα ύψη.

Κλάμα που δροσίζεις
τις λύπες και τα κέφια.
Χρόνια ξεχωρίζεις
τους ξένους απ’ τ’ αδέρφια.

Και ρωτάω πώς γίνεται
το δάκρυ να μην πίνεται.
Και ρωτάω ποια μοίρα
του δίνει την αλμύρα.

Και ρωτάω πώς γίνεται
σαν ποταμός να χύνεται.
Ποια λέξη το μαγεύει
και άξαφνα στερεύει;

Κλάμα μου μας δείχνεις
σε ποια χαρά χρωστάμε.
Στο γκρεμό μάς ρίχνεις
και στάλα δεν κουνάμε.

Κλάμα που ανθίζεις
απ΄τα παλιά μας λάθη.
Πιο βαθιά βυθίζεις
στο στήθος μας τ’ αγκάθι.

Και ρωτάω πώς γίνεται
το δάκρυ να μην πίνεται.
Και ρωτάω ποια μοίρα
του δίνει την αλμύρα.

Και ρωτάω πώς γίνεται
σαν ποταμός να χύνεται.
Ποια λέξη το μαγεύει
και άξαφνα στερεύει;