Αυτοί που φιάχνουν των παιδιών μας τα παιχνίδια,
τα πολυβόλα, τα ντουφέκια, τα σπαθιά,
σε τρυφερούς βάζουνε κόρφους μαύρα φίδια
για να ριζώνει το φαρμάκι τους βαθιά.

Και τον πόλεμο αγαπάνε,
τα παιδιά μας και ζητάνε,
όλα ήρωες να γίνουν,
κι έτσι τα βιβλία κλείνουν.

Για τη φρίκη του πολέμου
λεν πως είναι μια συνήθεια,
κι έπαψαν ν’ ακούνε, Θεέ μου,
της γιαγιάς τα παραμύθια.

Βάζουν στις τσέπες τους δυο θήκες με πιστόλια,
βρίσκουν τους μύθους του Αισώπου ανιαρούς,
κι η Σταχτοπούτα, ξεχασμένη πια η δόλια,
θρηνεί τους όμορφους παιδιάστικους καιρούς.

Και τον πόλεμο αγαπάνε,
τα παιδιά μας και ζητάνε,
όλα ήρωες να γίνουν,
κι έτσι τα βιβλία κλείνουν.

Για τη φρίκη του πολέμου
λεν πως είναι μια συνήθεια,
κι έπαψαν ν’ ακούνε, Θεέ μου,
της γιαγιάς τα παραμύθια.