Βαριά τ’ αλέτρι οπίσω του τ’ αφράτο αυλάκι αφήνει
και τ’ αργοπάτητα ο ζευγάς τα βόδια του κεντά,
και εκείνα που παιδεύονται με τόση καλοσύνη,
με τα μεγάλα μάτια τους κοιτάζουνε σκυφτά.

Χαρά στ’ αλέτρι, στον ζευγά, που την ζωή μας δίνουν.
Όταν τα στάχυα θα γεννούν, τα βόδια θ’ αποστάσουν
κι οι παραγυιοί, τις αψηλές, τις θυμωνιές θα στήνουν
κι εκείνα θα `βρουν καλαμιά , πολλή, για να χορτάσουν.

Μέσα στ’ αλώνια τα χρυσά, τ’ άλογα θα γυρνάνε
και θα σηκώνουν σύγνεφο τη σκόνη στο αγέρα,
κι οι λιχνιστάδες παρακεί ψηλά θενά σκορπάνε
μαλαματένια κότσαλα μες στον γαλάζιο αιθέρα.
(=σπόρος από δημητριακό)
Χαρά στ’ αλέτρι…χορτάσουν