Άγουρα κεράσια της καρδιάς οι χτύποι
μια κανάτα λύπη τ’ αγιασμού νερό,
στο υγρό της σώμα το βιολί σφαγμένο
κι ένα ξεχασμένο κόκκινο φτερό.

Στ’ ανοιχτό κρεβάτι δυο γυμνά ποτάμια
στα θολά τα τζάμια πρόσωπα βιτρώ,
η παλιά η σάλα σαν αρχαία στάση
στέκει να περάσει χρόνια το μετρό.

Διάφανη αγάπη σάρκινο μετάξι
δάκρυα θα στάξει μνήμη βυσσινιά
κι αφή σου μπαίνει σαν τατου στο δέρμα
άλικο το αίμα μαύρη λησμονιά.

Και το φως που στάζει στο φυρό ταβάνι
μύριζε λιβάνι κι άνθη λεμονιάς,
ο Απρίλης ήταν ο αυτόπτης μάρτυς
κι είπε πως ο Μάρτης ήταν ο φονιάς.