Τώρα που παίζει το βιολί
κι έχουμε πιει τόσο πολύ,
που μ’ έναν έρωτα τρελό
σα να `μαστε δεμένοι,
σ’ ένα συντρόφεμα ζεστό,
βάλε ξανά να ζαλιστώ,
μες στ’ όνειρο σου να κλειστώ.
Το μόνο που μου μένει.

Γιατί αν λείψει τα κρασί
κι φύγεις άξαφνα κι εσύ
και βουβαθεί και το βιολί
με το γλυκό βραχνά του,
μες στης καρδιάς μου το κενό,
μεγάλο σα τον ουρανό,
θ’ ακούσω πάλι το βραχνό
τραγούδι του θανάτου.