Κάτι Μεγάλα Σάββατα χορεύουν στα κελιά τους
με βήματα παράξενα σκυφτοί βαρυποινίτες
και ύστερα κουρεύουνε τα μακριά μαλλιά τους
και τα πετάνε στις φωτιές που ανάβουνε τις νύχτες.

Κάτι χαρμάνια ναυτικοί όταν τους πνίγει ο νόστος
ανοίγουνε τα χέρια τους σαν τα φτερά του γλάρου
κι όσοι το ξέρουν της ψυχής ετούτο εδώ το κόστος
μιλούν με λόγια βλάσφημα κατάμουτρα του χάρου.

Οι ίσκιοι μοιάζουν μακριά όπως τα αρχαία σκιάχτρα
όταν γυρνούν τα σώματα βαριά σαν την καρδιά τους
και του τσιγάρου η μικρή στα χείλη τους η καύτρα
φωτίζει σαν παλιά φαγιούμ βαθιά τα πρόσωπα τους.

Και `γω με έρωτα βαρύ σαν πένθος που με λιώνει
και με τους χτύπους της καρδιάς να μου κρατούν το ίσο
μονάχος μου εχόρεψα στο μαρμαρένιο αλώνι
και τρεις φορές ορκίστηκα να μην ξαναγαπήσω.