Ένα τραγούδι σου’ χω φτιάξει
γι’ αυτές τις ώρες που περνούν,
σαν επισκέπτες στο μουσείο
μέσα στο κάδρο σε κοιτούν.

Eκείνες νιώθουνε σαν ξένες
κι εσύ νιώθεις μοναχός
κι αυτό το βλέμμα τους σε καίει
καθώς γίνονται καπνός.

Έλα απόψε να τα πούμε
Έχω κιθάρα και ποτό
Φόρα τους πόθους τους κρυμμένους
δώσε πάλι το παρών.
Είμαστε πάνω μαζεμένοι
το συναξάρι το γνωστό,
με μια λαχτάρα πυρωμένη
ξαναμμένο το μυαλό.

Ένα τραγούδι σου’ χω γράψει
γι αυτές τις μέρες που γυρνούν ,
σαν χαμένοι ταξιδιώτες
όλο ψάχνουν να σε βρουν.

Είναι δικές σου μα εσύ λείπεις
είσαι δικός τους κι απορούν,
Στην πολιτεία σου κρυμμένος
μ’ όσους ξέχασαν να ζουν.