Νεράιδα μου παρήγγειλε μ’ έναν αγέρα φίνο
να πάω στις νεροτριβές και στον παλιό το μύλο.

Να γδύσω το κορμάκι μου να λούσω τα μαλλιά μου
να πλύνω τα μαντήλια μου και τα πουκάμισα μου.

Μα το ποτάμι είναι θολό, θολό κατεβασμένο
κι εγώ για σένανε ριγώ για σένανε πεθαίνω.

Μάγισσα μου παρήγγειλε πως μού `χεις ρίξει μάγια
να πίνω και να ξεδιψώ με τα δικά σου χάδια.

Να πάω με πανσέληνο να κόψω τα μαλλιά μου
να κάψω τ’ άσπρα ρούχα μου, τα μαύρα τα σκουτιά μου.

Μα το φεγγάρι `ναι σβηστό, σβηστό και νυχτωμένο
κι εγώ εσένα αγαπώ που μ’ έχεις μαγεμένο.

Καλόγρια μου παρήγγειλε να πάω στο μοναστήρι
να πιω το άγιο μύρο της από χρυσό ποτήρι.

Και σαν αρχάγγελος ξανά ν’ ανοίξω τα φτερά μου
ν’ αγιάσω τ’ άσπρα ρούχα μου, τα μαύρα τα σκουτιά μου.

Το μοναστήρι είναι κλειστό, κλειστό και σφαλισμένο
κι εγώ για σένα τραγουδώ, για σένα υπομένω.