Το καραβάνι των νεκρών, στον Άδη κατεβαίνει...
Οι γέροντες τραβούν μπροστά, ξωπίσω τους οι άλλοι,
και πίσω-πίσω μια μικρή, ομορφοπλουμισμένη.
Χρυσό φλουρί στα δόντια τους, για τον περαματάρη
να τους περάσει αντίπερα, στου Άδη τα σκοτάδια.

Κι έρχεται νιος από μακριά, στα κοντινά ζυγώνει...
-Που πάτε εσείς μωρέ νεκροί, που πάτε αποθαμένοι;
-Για το μεγάλο το γκρεμό, για τη μεγάλη πόρτα.
-Που πας κι εσύ μωρέ μικρή, ομορφοπλουμισμένη;
-Εγώ δεν είμαι δα νεκρή, δεν είμαι αποθαμένη.
-Ανάμεσα στα χείλη σου, τι το `χεις το χρυσάφι;
-Αυτό δεν είναι δα φλουρί, μόνο χρυσό δοντάκι.

Και σκύβει ο νιος και τη φιλά στο παγωμένο στόμα,
κι αυτή του μπήγει το φλουρί ανάμεσα στα δόντια.