Το στήθος σου ήτανε παράθυρο
vα βλέπω τη ζωή από το τζάμι.
Να μη χορταίνει τ’ άπειρο
η ματιά κι ο χρόνος να κυλάει σαν ποτάμι.

Και σταύρωνα και σταύρωνα τα χέρια μου μπροστά,
για ένα λόγο μ’ έπνιγαν ό,τι είχα κρεμαστά.

Το στήθος μου ήτανε παράθυρο
να καθρεφτίζει το δικό σου σώμα,
για να θαμπώνει η ανάσα σου
την καρδιά, καθώς θα πλησιάζει αυτό το στόμα.

Και κάρφωνα και κάρφωνα στον ώμο τα φτερά,
για κάποιο λόγο θα `δινα τον πόνο στη χαρά.

Ρωτούσες στα μεγάφωνα: «που είναι τα καρφιά;»
και κάρφωναν τα λόγια σου σαν φως στη συννεφιά.