Σε παρεξήγηση απάνω
λόγια σου πέταξα πικρά
μα όταν κατάλαβα το πως σε χάνω
ήτανε δυστυχώς αργά.
Τώρα χιλιάδες όρκους να σου κάνω
δε γυρίζεις πια.

Έχασα τον άνθρωπο μου
από τον εγωισμό μου
και στο σπίτι το φτωχό μου έβαλα φωτιά.
Δάκρυα τα μάτια στάζουν
και τα χείλη μου χλομιάζουν
όλα γύρω μου φωνάζουν δε γυρίζεις πια.

Μαύρες οι νύχτες που περνάω
κι οι αναμνήσεις μου καρφιά
παίρνω τα στέκια μας και σε ζητάω
παίρνω τα έρημα στενά.
Κι αν σε λατρεύω κι αν σ’ αγαπάω
δεν γυρίζεις πια

Έχασα τον άνθρωπο μου
από τον εγωισμό μου
και στο σπίτι το φτωχό μου έβαλα φωτιά.
Δάκρυα τα μάτια στάζουν
και τα χείλη μου χλομιάζουν
όλα γύρω μου φωνάζουν δε γυρίζεις πια.