(Στο Χάος το απέραντο…
σαν όνειρο φανταστικό…
της μνήμης η αμυδρή εικόνα του Πλανήτη…
σβήνει…

Οι Μνήμες…
«έζησαν» μέσα τους βαθειά…
μιας μουσικής ανάμνησης το τέλος …

Με στοχασμό βαθύ…
και άπειρες φανταστικές φωνές…
μονολογούν βαθειά στον εαυτό τους…)

Άπειρες!...
Μνήμες άπειρες!...
Εμείς!...

Μες από `μας!...

Μνήμες…
ενός Πλανήτη ξύπνησαν!...

Μιας μελωδίας…
τους τελευταίους ήχους της ακούσαμε…
μ’ έναν… που δεν τους άκουσε… συνθέτη…

Μια Μελωδία της Χαράς…

Τα όντα τα εφήμερα…
μες από δύναμη συμπαντικής χαράς…
στον ουρανό τα πήγε…

Μια αδιόρατη προαίσθηση…
βαθειά φωνάζει μέσα μας… με απόκοσμες φωνές…
πως κι άλλες μνήμες μουσικές…
μες απ’ την ύπαρξή μας θα ξυπνήσουν…

(Οι Μνήμες…
χάνονται με τις απόκοσμες φωνές…
μέσα στους προαιώνιους…
συμπαντικούς αιώνες…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)

* * *