Κάποτε μου είπαν σε μια ιδέα να κουρνιάσω
να χορτάσω με τη στάχτη που μου ρίχνουν
Κάποτε μου είπαν πως θα πρέπει να σωπάσω
να διδάξω στο σκοτάδι που μου δείχνουν

Κάποτε φαντάστηκα τον κόσμο να αλλάζω
να πειράζω έχοντας χέρι του Μίδα
Κάποτε ονειρεύτηκα εσένα να κοιτάζω
να ταράζω του μυαλού σου την ελπίδα

Φτάνω μετά με την ελπίδα ορφανή
μελανή μέχρι το τέλος να κρατάω
αγκαλιάζω αδελφικά τη δική σου τη πνοή
σε κραυγή τη μεταφράζω και κοιτάω

Refrain
Γυμνός, μόνος και τυφλός
σ’ ένα κόσμο που ρίχνει μόνο ευθύνες
μ’ εκείνες τις αλήθειες που χαϊδεύουν το μυαλό
και το ψέμα προστατεύουν σαν κηφήνες