Το γράμμα σου ξεδίπλωσα μες στο καράβι
λίγες σελίδες θύμηση ανάγλυφη,
απέναντί μου μια γυναίκα μου ανάβει
μειλίχιο πόνο, ένταση αβάσταχτη
κι είναι τα μάτια της μπλαβιά από τον πόνο,
είναι τα χέρια της δεμένα προσευχή.
Μετρά την άβυσσο νομίζεις κόμπο-κόμπο,
γυρεύω να `βγω απ’ την εικόνα την βουβή.

Μα με κρατά, με τυραννά, με καθηλώνει.
Γλύκα απέραντη η ράχη του λαιμού,
εκεί που αιώνες τώρα βγαίνει και αυλακώνει
πουλί, χαράζοντας το βάρος του ζυγού.
Έχω από ώρα πια την Χάλκη ξεπεράσει
κι εσύ μου γράφεις της Αθήνας την βουή.
Η ταξιδιώτισσά μου έχει πια γεράσει
μα είν’ τα μάτια της η μόνη μου ζωή.