Αυτή την πόλη,
που στην καρδιά μου κουβαλάω
την αγαπάω
κι ας είναι τόσο άσχημη.

Στους άδειους δρόμους της γυρίζω
χωρίς να ξέρω που να πάω.
Μέσα στα βράδια της
η μοναξιά φαντάζει σαν επιγραφή.

Σβηστά τα κτίρια και το λιμάνι άδειο
στα καμπαρέ το πρόγραμμα τελείωσε νωρίς.
Σβήνουν τα φώτα κι ανάβω ένα τσιγάρο
κι απ’ τα Λιπάσματα η ώρα δείχνει τρεις.

Η μαύρη θάλασσα μου σφίγγει το λαιμό
σαν τα βαπόρια ακούνητος κι εγώ,
πίνω μια μπύρα θολώνει το μυαλό μου
κι όλες οι σκέψεις μου γλιστράνε στο νερό.

Σβηστά τα κτίρια και το λιμάνι άδειο
στα καμπαρέ το πρόγραμμα τελείωσε νωρίς.
Σβήνουν τα φώτα κι ανάβω ένα τσιγάρο
κι απ’ τα Λιπάσματα η ώρα δείχνει τρεις.

Αυτή την πόλη, που στην καρδιά μου κουβαλάω
δεν τη ξεχνάω όπου κι αν βρεθώ.
Μ’ έχει πληγώσει μα εγώ την αγαπάω
είναι μια γκόμενα που την αποζητώ.