Νιώθω πως κατρακυλάω,
ξανά στο πρώτο το σκαλί
πάλι εσένα ζητάω,
φτου ξανά και απ’ την αρχή.

Μέσα στις στάχτες σου γυρεύω γονατιστή,
να βρω πια σπίθα ζωντανή
είναι λάθος μου το ξέρω
δεν ανάβει έτσι αυτή η φωτιά.

Μα δε με νοιάζει, δεν κρατάω τα προσχήματα
όταν με τρώνε οι πληγές μου
εγώ τις ξύνω, κι ας τρέχουν αίματα.

Προτιμώ να πεθαίνω,
προτιμώ ν’ αρρωσταίνω
μα στη καρδιά μου εγώ δε βάζω φρένο.
Προτιμώ να πεθαίνω,
προτιμώ ν’ αρρωσταίνω
ένα ακυβέρνητο είναι η αγάπη τρένο.

Είναι ντροπή αυτό που κάνω
νιώθω σα χαζό
μα δεν έχω δύναμη καθόλου,
να μου επιβληθώ.

Όλη μέρα ψάχνω θλιβερές προφάσεις,
λίγο να σε δω
το παιχνίδι της αγάπης έχει στρατηγική
έχει κανόνες, έχει τρόπους, έχει τακτική
Αμέ.
Μα εμένα στα παλιά μου τα παπούτσια
κι η απόρριψη έχει ηδονή.

Προτιμώ να πεθαίνω,
προτιμώ ν’ αρρωσταίνω
μα στη καρδιά μου εγώ δε βάζω φρένο.
Προτιμώ να πεθαίνω,
προτιμώ ν’ αρρωσταίνω
ένα ακυβέρνητο είναι η αγάπη τρένο.