Αν ήμουν ό , τι πιο πολύ δικό σου
απ’ τα έγκατά σου πιο κρυφό
εγώ με όραμα το όνειρο σου
θα το νικούσα το κακό.

Μα εσύ σε ξένα όνειρα πατάς
δεν το αντέχεις ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι.
Εσύ σ’ ευθείες μόνο περπατάς
σπας τους καθρέφτες που κοιτάς, να μην κοιτιέσαι.

Το παράξενο με σένα
ήταν το αθώο βλέμμα μες στο ψέμα σου.
Που το θαύμα μου το είδες
και ποτέ σου δε με πήγες ως το τέρμα σου.
Το παράξενο με μένα
ήταν πάντα που χαμένα στοιχημάτιζα.
Στα σκοτάδια σου πατούσα
βάρη ασήκωτα τολμούσα κι ας γονάτιζα.

Αν είχες δίδυμη ψυχή με μένα
αν ήσουν διάφανο γυαλί
τα λίγα θα `τανε και τελειωμένα
θα είχα μέτρο το πολύ.

Μα εσύ μ’ έναν αόρατο εχθρό
με τον κακό σου εαυτό αναμετριέσαι.
Εσύ σε άλλο πλάι πια γελάς
με τη σιωπή σου μου μιλάς και δε μιλιέσαι.

Το παράξενο με σένα
ήταν το αθώο βλέμμα μες στο ψέμα σου.
Που το θαύμα μου το είδες
και ποτέ σου δε με πήγες ως το τέρμα σου.
Το παράξενο με μένα
ήταν πάντα που χαμένα στοιχημάτιζα.
Στα σκοτάδια σου πατούσα
βάρη ασήκωτα τολμούσα κι ας γονάτιζα.