Φοβάμαι κάθε που νυχτώνει,
τη μοναξιά που με σκοτώνει,
η σκέψη σου μ’ αναστατώνει,
δε μπορώ ν’ αντισταθώ.

Φοβάμαι τις φωνές, τα φώτα,
το κάθε χτύπημα στην πόρτα,
εσένα μου θυμίζουν όλα
κι εγώ χάνω το μυαλό.

Φοβάμαι ν’ αντικρίσω και ν’ αγγίξω πράγματά σου
φοβάμαι να μιλήσω μη μ’ ακούσει η σκιά σου,
φοβάμαι να ξεφύγω απ’ τ’ αόρατα δεσμά σου
και ελεύθερη να ζω.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ, νιώθω πως είσ’ εδώ
και παγώνει μέσ’ στις φλέβες μου το αίμα, σαν σκεφτώ
πως μου λείπεις και βουλιάζω, μέρα - νύχτα, στο κενό.

Φοβάμαι στη σιωπή να ζήσω,
αινίγματα χαμού να λύσω,
δε θέλω πίσω να γυρίσω
μα δεν κάνω βήμα εμπρός.

Φοβάμαι και να βάλω τέρμα,
στη σκέψη ότι ζω για σένα,
κορώνα - γράμματα σε κέρμα,
η ζωή μου, συνεχώς.

Φοβάμαι ν’ αντικρίσω και ν’ αγγίξω πράγματά σου
φοβάμαι να μιλήσω μη μ’ ακούσει η σκιά σου,
φοβάμαι να ξεφύγω απ’ τ’ αόρατα δεσμά σου
και ελεύθερη να ζω.

Δεν μπορώ, δεν μπορώ, νιώθω πως είσ’ εδώ
και παγώνει μέσ’ στις φλέβες μου το αίμα, σαν σκεφτώ
πως μου λείπεις και βουλιάζω, μέρα - νύχτα, στο κενό.

Φοβάμαι κάθε που νυχτώνει...