Βαρέθηκα τα βρωμικα φουστάνια της Αθήνας
Βαρέθηκα να πέφτω στα πόδια της βιτρίνας, ναι
Το δράμα σ’ επανάληψη να βλέπω με συμπόνια
Να σ’ έχω στο κρεβάτι μου κι εσένα με κουπόνια, ναι

Βαρέθηκα τα όνειρα στη χώρα των θαυμάτων
Τα σκεύη που αδειάζουνε σωρούς απορριμμάτων, ναι
Το σύννεφο που σ’ έπνιξε και θες να το διαλύσεις
Το στόμα που δεν άνοιξες ποτέ σου να μιλήσεις, ναι

Ευτυχώς που η πατρίς δικαιώνεται
Σε ταβέρνες, πλατείες κι αλάνες
Ευτυχώς που δε χάθηκε ο έρωτας
Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες

Βαρέθηκα να βλέπω το ληστή με το πριόνι
το γύρο του θριάμβου του να κάνει στο σαλόνι, ναι
Να τρέμω κι απ’ το φόβο μου να τα `χω κατεβάσει
να είμαι εκεί που μ’ άφησα αλλά να μ’ έχω χάσει, ναι

Βαρέθηκα τον πάνσοφο τον υπολογιστή σου
Το χρέος που μου άφησε ο πρώην εραστής σου, ναι
Βαρέθηκα τους πάνω, βαρέθηκα τους κάτω
Το τρύπιο μου φιλότιμο που έφτασε στον πάτο, ναι

Ευτυχώς που η πατρίς δικαιώνεται
Σε ταβέρνες, πλατείες κι αλάνες
Ευτυχώς που δε χάθηκε ο έρωτας
Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες