Μ’ ένα φίλο μου περνούσες έξω από το σπίτι
κι εγώ στον κήπο χάζευα τις αναμνήσεις.
Από μια αγάπη που είχε μόλις ναυαγήσει
πάμε μια βόλτα, μου `πε ο Τόλης, ένα φίλο να γνωρίσεις.

Κι όλη τη νύχτα μου `παιζες κιθάρα
και στο λαιμό σου είχες ένα μοβ μαντίλι.
Μου είπες ήταν δώρο από εκείνη
μα τώρα μόνο ανάμνηση έχει μείνει.

Κι έβγαλες το μαντίλι απ’ το λαιμό σου
και μου `πες τώρα είναι δικό σου.
Μα δεν το πήρα, ήτανε γεμάτο αρμύρα
απ’ το καλοκαίρι σε κάποια παραλία.

Ένα μπλουζάκι που φορούσαμε το καλοκαίρι πέρσι
έμαθα φέτος πως το χάρισες στην έτσι.
Κι έτσι θυμήθηκα πάλι το μοβ μαντίλι
κι ένα δάκρυ μου πικρό κύλησε ως τα χείλη.

Κι όλη τη νύχτα μου `παιζες κιθάρα
και στο λαιμό σου είχες ένα μοβ μαντίλι.
Μου είπες ήταν δώρο από εκείνη
μα τώρα μόνο ανάμνηση έχει μείνει.

Κι έβγαλες το μαντίλι απ’ το λαιμό σου
και μου `πες τώρα είναι δικό σου.
Μα δεν το πήρα, ήτανε γεμάτο αρμύρα
απ’ το καλοκαίρι σε κάποια παραλία.