(Μες από την ουράνια σιωπή…
απόμακρα…
κάποιες φωνές αρχίζουν να ακούγονται…
Φωνές…
μες από το απέραντο… σκοτεινό κενό…
Φωνές…
από το άπειρο του Απείρου…)

Υπάρξεις!...
Χαμένες στο Άπειρο!...
Εμείς!...

Φωνές!...
Ακούσαμε στους άλλους κόσμους!...

Από κάποιο ον…
για τις ιδέες του… που είχε σταυρωθεί…
σε έναν χωματένιο κόσμο…

Στο ίδιο κόσμο άλλο ον…
την πίστη του…
με των σπαθιών την δύναμη…
σε όντα που σ’ ερήμους ζούσαν άπλωσε…
στον ίδιο χωματένιο κόσμο…

(Τα βλέμματα των όντων…
μέσα και έξω από τον Ναό…
μες απ’ τη φαντασία τους…
προσπαθούν να «δουν» στο σκοτεινό κενό…
τις αόρατες υπάρξεις…

Οι υπάρξεις…
μες από μια προσπάθεια…
να ξυπνήσουν μέσα τους μνήμες μακρινές…
συνεχίζουν…)

Οι δυο πίστεις αυτές…
μες απ’ τη μία πίστη την δική μας την παλιά…
κάποιας παλιάς διαθήκης…
είχανε γεννηθεί…

Στο όνομά τους…
άλλα έθνη… άλλες ράτσες… άλλοι λαοί…
στον χωματένιο εκείνον κόσμο…
έχουν υποταχθεί…

Μες από την τυφλή αυτή υποταγή…
νομίζουν πως για πίστεις πολεμούν αντίθετες…
υπνωτισμένα όντα χωματένια…

(Οι ουράνιες φωνές…
με μια απόλυτη αίσθηση…
μεγάλης έπαρσης ακούγονται…
από το άπειρο του Απείρου…)

Ίδιος…
είναι ο πυρήνας των δυο πίστεων…

Πηγή τους…
της παλιάς δικής μας πίστης ο πυρήνας…

Για την παλιά δική μας πίστη…
άλλων εθνών…
αμέτρητα όντα χάθηκαν και χάνονται…
μες στους αιώνες…

(Τα όντα…
ακούνε τις γεμάτες έπαρση φωνές…
της τραγικής ιστορίας των ανθρώπων…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Ο Ναός της Ελευθερίας» - 2016)