Φώτιζε το φεγγάρι το παραθύρι του
κι οι στράτες με είχαν πάρει για το χατίρι του.
Του χωρισμού η σκέψη με καληνύχτισε
μα ο καημός με πήρε και με ξενύχτισε.

Θαρρούσα χίλια χέρια πως με κρατούσανε
και στη δική τους στράτα με περπατούσανε.
Η σκέψη κι η καρδιά μου για κείνον μάλωναν
και τον καημό που είχα μου τον μεγάλωναν.

Φώτιζε το φεγγάρι τα σκαλοπάτια του
κι η ζήλεια μ’ είχε σύρει στα μονοπάτια του.
Του χωρισμού σκέψη η πίκρα ημέρωσε
μα ο καημός με πήρε και με ξημέρωσε.

Θαρρούσα χίλια χέρια πως με κρατούσανε
και στη δική τους στράτα με περπατούσανε.
Η σκέψη κι η καρδιά μου για κείνον μάλωναν
και τον καημό που είχα μου τον μεγάλωναν.