Μέσα στο μυαλό μου αντάρα πάλι τα `κανα μαντάρα.
Πήγα μύρισα το άνθος προπατορικό μου πάθος.

Και με έπιασε μια ζάλη ντύθηκα του κυνηγού το χάλι.
Και ξεκίνησα το λάσο μαύρο πνεύμα να σε πιάσω.

Και ξεκίνησα τα σκάγια αχ, καημένη κουκουμάβλα.
Πήρα τόξο πήρα βέλος βάτραχος με κράζει μες στο έλος.

Στήνω ξώβεργα και πιάνω τσαλαπετεινό μοϊκάνο.
Μου τινάζει το λοφίο πωπω μάγκα μου έχεις φορτίο.

Συμβουλή μου λέει θα σου δώσω την ψυχούλα σου να ξαλαφρώσω.
Όσα σκάγια κι αν χαλάσεις το άτι αυτό δε θα το πιάσεις.

Μη σε δέρνει η βιασύνη δείξε λίγο εμπιστοσύνη.
Ψάξε στης καρδιάς σου τα ορυχεία τα συμπαντικά σου μεγαλεία.

Πέτα μακριά το χαλινάρι κόψε από τη γη λίγο χορτάρι.
Άπλωσε στης χούφτας σου την άκρη και το αγρίμι μοναχό του θα `ρθει.

Κι όπως τρώει κοίτα το στα μάτια οι ψυχές σας να γενούν δεμάτια.
Και μετά άσ'το λεύτερο να τρέξει και σε σένα πάλι θα επιστρέψει.

Πλούτο η Αγάπη για να δώσει πρέπει πρώτα λεύτερη να νιώσει.