Εσύ ήσουνα το κάρβουνο και σου `βαλα φωτιά,
ο άνεμος μάς φύσηξε να γίνει πυρκαγιά
και τώρα που καιγόμαστε στον ήλιο, εκεί ψηλά,
κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
χειροπέδες που δένουν ψυχές,
κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
με βενζίνη που σβήνουν φωτιές.

Αγάπη που φοβόμαστε σαν να `ναι συμφορά,
γιατί όταν κοιτιόμαστε ν’ ανάβει η φωτιά,
στα μάτια που ανταμώνονται σαν κοφτερά σπαθιά,
κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
χειροπέδες που δένουν ψυχές,
κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
με βενζίνη που σβήνουν φωτιές.

Στο πάθος μας μπερδεύονται ο πόνος κι η χαρά,
παράδεισος και κόλαση, λουλούδι στη φωτιά,
στη στάχτη του, με θαύματα, φυτρώνουν γιασεμιά,
κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
χειροπέδες που δένουν ψυχές,
κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
με βενζίνη που σβήνουν φωτιές.

Αγάπη που φοβόμαστε σαν να `ναι συμφορά,
γιατί όταν κοιτιόμαστε ν’ ανάβει η φωτιά,
στα μάτια που ανταμώνονται σαν κοφτερά σπαθιά,
κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
χειροπέδες που δένουν ψυχές,
κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
με βενζίνη που σβήνουν φωτιές.

Κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
χειροπέδες που δένουν ψυχές,
κεραυνοί κι αστραπές πέφτουν στις ματιές,
με βενζίνη που σβήνουν φωτιές.