Διέσχιζαν την άναυδη την ερημιά μου,
πήγαιναν και πέρναγαν ανάμεσά μου.
Κλειδαμπαρωμένος στο παλιό σαν φρούριο,
πέρναγε από μπροστά μου το καινούργιο
Στ’ αστράφτισμα μιας σφαίρας
μέχρι νεωτέρας.

Ράθυμο Παρίσι, χάρτινα τακούνια
κι έχω γεννηθεί σε μια σωσίβια κούνια.
Πάλι το Berlin στου πόλεμου τον τζόγο,
ούτε μια στιγμή δεν πίστεψα το λόγο.
Οι ανακοινώσεις
σκέτες εκκενώσεις.

Πούναι η γραμμή, πού πάνε αυτά τα φώτα;
Νάταν των παιδιών τα μαγικά τα χνώτα,
να σου ζωγραφίσω στην υγρή τους σκόνη
πώς η αράχνη τον ιστό της τον ξηλώνει,
νάχει για μια μέρα
γιο και θυγατέρα.

Δεν ειν’ αυτό αέρας
Είναι φωνές.
Το λίκνισμα της τρέλας
στον κόρφο της φοβέρας

Γεια, έι γεια...
Έι γεια...