Ξέχασες αλήθεια τότε που ήσουν µόνη.
Που `χες χάσει από τα χέρια σου το τιµόνι.
Τα παντζούρια σου κλειστά και το κινητό σου,
Πεταµένο στη γωνιά σαν τον εαυτό σου.

Ξέχασες τις ώρες που γινόνταν σφαίρες.
Πως δεν έβγαινες από το σπίτι µέρες.
Ξέχασες τις Κυριακές της µελαγχολίας
Και την µοναξιά κάποιας συναυλίας.

Θυµάµαι στην πόρτα τα κλειδιά σου να σέρνεις,
Να φεύγεις τη νύχτα και µαζί να µε παίρνεις.
Τα λόγια των φίλων σου τροχίσαν το φρένο.
Σκοτάδι οι ράγες κι η ψυχή σου το τραίνο.

Ξέχασες την παγωνιά που `χει τον χειµώνα
Και την αγκαλιά που `χες για κρυψώνα.
Τι να πρωτοθυµηθώ που όλα για σένα,
Περασµένα είναι απλώς και ξεχασµένα;