Δεν είναι τ’ αύριο που έγινε αριθμός
και διαιρεί δεκαδικά τα όνειρά μας.
Είναι τα δάκρυα που έγιναν λυγμός
όταν καπνίσαμε τα χάρτινα φτερά μας.

Σ’ αυτή την πόλη τα τραγούδια κ’ οι γιορτές
πέφτουν επάνω μας και μας τρυπούν το σώμα.
Κλείσε την πόρτα κι αφουγκράσου τις σιωπές
σαν λουλουδάκι που γυρεύει φρέσκο χώμα.

Δεν είναι σύνθημα στον τοίχο, ορφανό,
που σου χαράζει, με δυο λέξεις, νου και στήθος.
Είναι ο δρόμος με σημαίες και πανό
κι εσύ, απ’ τους μόνους, ο πιο μόνος μες στο πλήθος.