Αυτή η νύχτα που ξημερώνει,
αχ, πώς θα φύγει και το φως πώς θα τη δει,
πάλι κι απόψε, μ’ άφησε μόνη
κι από την πόρτα μου δεν πέρασε κλειδί.

Σε περιμένω και σε καρτερώ τις νύχτες,
τρέχω στους δρόμους και ρωτάω τους αλήτες,
έχω κρατήσει ανοιχτά όλα τα φώτα
κι εσύ δεν έβαλες κλειδί, να μπεις, στην πόρτα,
έχω κρατήσει ανοιχτά όλα τα φώτα
κι εσύ δεν έβαλες κλειδί, να μπεις, στην πόρτα.

Άκου, βρε μάγκα, και δώσε βάση
και μη μου βάζεις το μαχαίρι στο λαιμό,
όλα, για σένα, αν τα `χω χάσει,
θα βρω τον τρόπο μου και μόνη μου να ζω.

Σε περιμένω και σε καρτερώ τις νύχτες,
τρέχω στους δρόμους και ρωτάω τους αλήτες,
έχω κρατήσει ανοιχτά όλα τα φώτα
κι εσύ δεν έβαλες κλειδί, να μπεις, στην πόρτα,
έχω κρατήσει ανοιχτά όλα τα φώτα
κι εσύ δεν έβαλες κλειδί, να μπεις, στην πόρτα.