Σαν πυρκαγιά από φωτιά σ’ άλλη φωτιά
το πάει ετούτη η ζήση, η αναποδιά.
Το θύμα καίει το θύτη μέσα στο μυαλό
και περιμένει τιμωρία απ’ το θεό.

Μα εγώ που θύτες γέννησα σε μια στιγμή
από τρελές συμπτώσεις κι απονιάς ευχή.
Γλυκό κρασί τους κέρασα κι ορκίστηκα
να σώσω την αγάπη κι ας μισήθηκα.

Αψέντι ήπιαμε μαζί κι αγίασμα
να φύγουν οι διαβόλοι από το εκκλησίασμα.
Κι εκεί στο αχ του αμανέ στενάξαμε
τον ίδιο πόνο νιώσαμε και κλάψαμε.

Φαρμάκι στάζουνε και κώνειο οι καιροί
η κιβωτός βουλιάζει σαν παλιό σκαρί.
Κι ο έρωτας κουράζεται και κρύβεται
αφού με έρωτα δεν ανταμείβεται.

Μα εγώ που ερωτεύτηκα κρυφή πληγή
τα ψεύτικα τα λόγια κάνω προσευχή.
Και στο φιλί την αμαρτία αγκάλιασα
πατρίδα σε είπα της καρδιάς μου μάγισσα.

Αψέντι ήπιαμε μαζί κι αγίασμα
να φύγουν οι διαβόλοι από το εκκλησίασμα.
Κι εκεί στο αχ του αμανέ στενάξαμε
τον ίδιο πόνο νιώσαμε και κλάψαμε.