Τα βράδια αφήνω την πόρτα μου ανοιχτή
και μπαίνουνε στο σπίτι μου τα δέντρα.
Έχουν στον ώμο τους την κάπα τους ριχτή
και σβήνουνε τα λόγια τους στην πέτρα.

Τότε χορεύουνε στον κήπο κι οι ελιές
με τα παλιά τα μαύρα μεσοφόρια.
Μες στους καθρέφτες οι αγάπες οι παλιές
γυμνές φοράνε ξένα αποφόρια.

Τις νύχτες μπαίνει στην κάμαρα η βροχή
στη σκάλα πάνω οι λωτοί θυμούνται.
Στα κάδρα γέρικοι σκυφτοί χαρταετοί
πάνω στα χάρτινα φτερά τους να κοιμούνται.

Κάτω στον κάμπο τα αλέτρια κι οι φαλλοί
και τα τραγούδια σαν καράβια τσακισμένα.
Τα σκιάχτρα σκίαζουνε απόψε οι τρελοί
με τ’ άσπρα άλογα που μπαίνουν στην αρένα.

Τα βράδια κάθονται στο πάτωμα σιωπές
στο δρόμο χύνονται τα τέσσερα ποτάμια.
Δίχως ονόματα το όνομα που θες
κι έξω οι παρέες με τα σουραύλια.

Δικά σου πρόσωπα οι μάσκες που φορώ
μέρες Απόκρεω φωνάζουν μεθυσμένες.
Δωσ’ μου το χέρι σου σε τούτο το χορό
κι έλα στις μέρες μου αυτές τις μαγεμένες.

Τα βράδια αφήνω την πόρτα μου ανοιχτή
και μπαίνουνε στο σπίτι μου τα δέντρα.