[ Και ξαφνικά σβήσαν τα φεγγάρια εκείνη τη νύχτα,
θυμάσαι, είδα το αμάξι που άρχισε να χάνεται στο βάθος
και μαζί του και η αγάπη μου.
Κι ύστερα άρχισε η ψυχή μου να αδειάζει
και να μου λείπεις κι άρχισα να ζω μηχανικά σα να είσαι εδώ.
Πως ν’ αντέξει το κορμί τόσο ξενύχτι
κι η καρδιά τόση απουσία. ]

Δεν ξεχωρίζει πια η καρδιά
την αλήθεια, την ψευτιά
πνίγεται πάλι η λογική
μες το ποτό και την ντροπή.

Πάλι θα με βρούνε λιώμα ξημερώματα
να `χω πέσει και να κλαίω στα πατώματα
μια παλιά φωτογραφία που φιλιόμαστε
χώρια ζούμε κι όμως θεέ μου αγαπιόμαστε.
Πάλι θα με βρούνε λιώμα ξημερώματα
να `χω πέσει στα παλιά μου παραπτώματα
μια παλιά φωτογραφία που φιλιόμαστε
χώρια ζούμε κι όμως θεέ μου αγαπιόμαστε.

[ Ποτέ η σιωπή δεν έκανε τόσο θόρυβο
γιατί ποτέ τα μάτια δε δάκρυσαν για άλλη αγάπη
εκτός από σένα. ]

Σε ποια αγκαλιά να `χεις χαθεί
και σ’ έχει κάνει προσευχή
θα με σκοτώνει η μοναξιά
και του χειμώνα η παγωνιά.

Πάλι θα με βρούνε λιώμα ξημερώματα
να `χω πέσει και να κλαίω στα πατώματα
μια παλιά φωτογραφία που φιλιόμαστε
χώρια ζούμε κι όμως θεέ μου αγαπιόμαστε.
Πάλι θα με βρούνε λιώμα ξημερώματα
να `χω πέσει στα παλιά μου παραπτώματα
μια παλιά φωτογραφία που φιλιόμαστε
χώρια ζούμε κι όμως θεέ μου αγαπιόμαστε.