Ένα πιάνο στέλνει συνέχεια
νότες να χαθούν στους καπνούς,
μέσ’ στα χέρια μου σφίγγω τη βόντκα
και τρέμω στου μπλουζ τους ρυθμούς.

Σε κοιτώ κι αλλού το βλέμμα γυρνάς,
μου δίνεις ελπίδες μα τις παίρνεις ξανά.

Το κορμί μου στην μπάρα γέρνει
κι οι παλμοί μου δυνατά χτυπούν,
ένας φόβος τις λέξεις δένει
και πνίγει τα λόγια πριν βγουν.

Πώς θα `θελα να μοιραστώ
τη νύχτα αυτή μαζί σου,
έστω, μονάχα μια στιγμή
να μπω μέσ’ στη ζωή σου.

Στο ποτό μου ο φόβος απλώνει,
με τη μία τον πίνω κρυφά,
σαν παγάκι ο χρόνος λιώνει,
στο λαιμό μου αργά κυλά.

Σε κοιτώ κι αλλού το βλέμμα γυρνάς,
μου δίνεις ελπίδες μα τις παίρνεις ξανά.

Εσύ σίγουρα έχεις μάθει
να κρύβεις τους σκοπούς σου καλά,
δήθεν αδιάφορα, κοιτάς και σωπαίνεις
περιμένεις από μένα πολλά.

Πώς θα `θελα να μοιραστώ
τη νύχτα αυτή μαζί σου,
έστω, μονάχα μια στιγμή
να μπω μέσ’ στη ζωή σου.