Μην βιαστεί από `σάς κανένας σ’ ένα φόρτε της ψυχής του
για τον κόσμο που δεν έρχεται εδώ να λυπηθεί
τον καϋμένο καλλιτέχνη, γιατί πλάνη δεν υπάρχει,
μέσ’ στον κόσμο, μεγαλύτερη απ’ αυτήν.

Στην ουσία, λυπημένες είναι μόνο οι καρέκλες,
με της γνώμης μου το θάρρος, φανερώνω το γιατί,
γιατί εδώ και κάτι μέρες, έχουν, οι κατακαϋμένες,
τα τριψίματα των κώλων, στερηθεί.

Γιατί αυτός, που την κιθάρα του ποτέ δεν καταθέτει,
γκάρισμα να `ν’ η λαλιά του κι όχι ανθρώπινη μορφή
και ταλέντο να μην έχει, θα πετύχει αν διαθέτει,
αν διαθέτει γαϊδουρίσια υπομονή.

Κι όμως, κατά βάθος ίδιος, ίδιος και σεμνός θα μείνει
κι όσοι είχαν περιθάλψει τα τραγούδια του, παλιά,
απ’ το μπρούσκο της καρδιάς του που το λέν’ ευγνωμοσύνη,
θα `χουν από μια μεγάλη κουταλιά.

Αρκετή για να φουσκώνουνε περήφανα το στήθος
κι απ’ τους άλλους να εξέχουν πέντε πόντους πιο ψηλοί,
αφού είχαν επιδείξει γενναιότητα και ήθος,
ένα "μπράβο, φίλε", μέσα στη σιωπή.

Και βεβαίως, δεν το ξέρω αν, δαφνοστεφανωμένος
σαν στιφάδο, θα του φαίνεται ο κόσμος πιο γλυκός,
ένα ξέρω, οι καρέκλες οι καϋμένες, ορισμένως,
θα `ναι πια ευτυχισμένες, διαρκώς.