Δε φτάνει η καρδιά μου στο φιλί
κι ο χτύπος της μονάχος καθρεφτίζεται,
ντυμένος με ολόχρυση στολή
στο παρελθόν φωτογραφίζεται,
γιατί το σώμα αυτό που ζω
περίσσεψε από τους όρκους της αγάπης.

Μπαίνουν στον ύπνο μου πουλιά,
πετάνε και χορεύουνε
κι ένα κλαράκι από ελιά
ποτέ τους δε μου φέρνουν,
τη μοναξιά μου δεν αντέχουνε,
νιώθουν το κλάμμα μου και φεύγουν.

Δε φτάνει η καρδιά μου στο φιλί
και το φιλί κοντά δεν έρχεται,
φεγγάρια στέλνω στην ανατολή,
μόνο η δύση πια μ’ ανέχεται,
γιατί, το φως της αστραπής
το ξόδεψα μέσα σε ξένους αναπτήρες.

Μπαίνουν στον ύπνο μου πουλιά,
πετάνε και χορεύουνε
κι ένα κλαράκι από ελιά
ποτέ τους δε μου φέρνουν,
τη μοναξιά μου δεν αντέχουνε,
νιώθουν το κλάμμα μου και φεύγουν.