Σχέδια μεγάλα, θαυμαστά
κι ο δρόμος ανηφόρα
και για της αγάπης τη χαρά,
δε φύλαξες μια ώρα.

Η αγκαλιά σου δόκανο, πληγή,
σ’ έχει μαγκωμένη
και η ζωή σου, τώρα, αδειανή
κι η ελπίδα παγωμένη.

Με μια βαλίτσα μοναξιά,
περνάς βοριά, περνάς νοτιά,
με μια βαλίτσα πιο βαριά,
κοιτάς κοντά στο πουθενά.

Με μια βαλίτσα μοναξιά
μέσ’ οτο βοριά, μέσ’ στο νοτιά,
με μια βαλίτσα πιο βαριά,
να στέκεις κοντά, να στέκεις μακριά,
μέσ’ στο πουθενά.

Η ασπρόμαυρή σου τύχη
έχει χρώματα κρυμμένα,
περιμένουν μην τα προσπεράσεις,
χρώματα για σένα.

Μη λησμονάς πως τίποτα εδώ
δε σου έμεινε να χάσεις,
μα να ξεχάσεις λόγια θυμωμένα,
να τα προσπεράσεις.

Με μια βαλίτσα μοναξιά,
περνάς βοριά, περνάς νοτιά,
με μια βαλίτσα πιο βαριά,
κοιτάς κοντά στο πουθενά.

Με μια βαλίτσα μοναξιά
μέσ’ οτο βοριά, μέσ’ στο νοτιά,
με μια βαλίτσα πιο βαριά,
να στέκεις κοντά, να στέκεις μακριά,
μέσ’ στο πουθενά.