Το παρελθόν, πιστό σκυλί,
όπου βρεθώ, μ’ ακολουθεί
και περιμένω, περιμένω
μι’ αστραπή να με τυφλώσει.

Και με το νου μου θολωμένο,
αυτά τα λάθη μου μετρώ,
τα φανερά και τα κρυφά
και πουθενά δεν περιμένω.

Σαν κατακάθι από καφέ
που, ξεχασμένο, έχει στεγνώσει,
οι πίκρες που με πότισες,
μέσ’ στην ψυχή μου έχουν πετρώσει,
οι πίκρες που με πότισες,
μέσ’ στην ψυχή μου έχουν πετρώσει.

Ένα φθινόπωρο βαρύ παντού,
ζυγώνει από το χθες,
μέσα σε πέτρες και σιωπές.

Κι αν σκάβω, μέρα, μέρα - νύχτα
μέσα σε πέτρες και σιωπές,
ένα φθινόπωρο παντού,
ζυγώνει, φτάνει από το χτες.

Σαν κατακάθι από καφέ
που, ξεχασμένο, έχει στεγνώσει,
οι πίκρες που με πότισες,
μέσ’ στην ψυχή μου έχουν πετρώσει,
οι πίκρες που με πότισες,
μέσ’ στην ψυχή μου έχουν πετρώσει.

Ένα φθινόπωρο βαρύ παντού,
ζυγώνει από το χθες,
μέσα σε πέτρες και σιωπές.