Το σπίτι μοιάζει με κελλί,
μια, καθώς πρέπει, φυλακή, για `μάς τους δύο,
δεν έχει η αγάπη μας φωνή,
ούτε πια, θέση στης ζωής το θεωρείο.

Το τέλος είναι κοντινό,
η τόση κούραση μας πλήγωσε, στ’ αλήθεια,
δεν έχει ο δρόμος γυρισμό
και πως ν’ αντέξω άλλα, πάλι, παραμύθια.

Αλυσσίδες, φυλακές, σιδερένιες αγκαλιές,
σαν τανάλιες, την καρδιά μου τη ματώσατε,
με συνήθειες απ’ το χθες, πράξεις, λέει, κοινωνικές,
την δική μου την αγάπη, την σκοτώσατε.

Το λάθος είναι τραγικό,
μια τραγωδία που, στο θέατρο, δεν παίζεται,
κάτω από ήλιο κι ουρανό,
γιατί να πρέπει, μια αγάπη να δεσμεύεται.

Μην με τρομάζεις μ’ απειλές,
ποτέ δεν ήμουν σαν κι αυτές που υπομένουν,
το ψέμα φτύνω, θες δε θες,
εγώ δεν είμαι από `κείνες που σωπαίνουν.

Αλυσσίδες, φυλακές, σιδερένιες αγκαλιές,
σαν τανάλιες, την καρδιά μου τη ματώσατε,
με συνήθειες απ’ το χθες, πράξεις, λέει, κοινωνικές,
την δική μου την αγάπη, την σκοτώσατε.

Το σπίτι μοιάζει με κελλί,
μια, καθώς πρέπει, φυλακή, για `μάς τους δύο.