Το δάκρυ μου το έπνιξα
και ψεύτικα γελώ,
για τη ζωή που ζήσαμε,
πια δεν ξαναμιλώ,
για τη ζωή που ζήσαμε,
πια δεν ξαναμιλώ.

Σε ξέχασα, σε ξέχασα,
σε ξέχασα στ’ αλήθεια
κι ας ήσουνα, μέσ’ στη ζωή,
η πιο όμορφη συνήθεια,
κι ας ήσουνα, μέσ’ στη ζωή,
η πιο όμορφη συνήθεια.

Τον ίδιο δρόμο παίρνοντας
που παίρναμε μαζί,
βλέπω πως, από σένανε
τίποτα πια δεν ζει,
βλέπω πως, από σένανε
τίποτα πια δεν ζει.

Σε ξέχασα, σε ξέχασα,
σε ξέχασα στ’ αλήθεια
κι ας ήσουνα, μέσ’ στη ζωή,
η πιο όμορφη συνήθεια,
κι ας ήσουνα, μέσ’ στη ζωή,
η πιο όμορφη συνήθεια.