Χαράµατα στους δρόµους τριγυρίζεις,
Χαράζεις και το δέρµα που φοράς.
Μόνη φωτιά, η φλόγα που καπνίζεις,
Για την χαµένη Ιθάκη σου ρωτάς.

Ανόητος σου µοιάζει ο καθρέφτης.
Για έρωτες ανόητους πονάς.
Δύο φορές απ’ τη ζωή θα πέφτεις
Και δυο απ’ την αρχή θα ξεκινάς.

Ξυπνά την ιστορία η Σαλονίκη,
Κοιµίζει η Αθήνα τον σφυγµό.
Κι εγώ που σ’ έχω χρόνια δεκανίκι,
Στο στήθος σου κοπάζω τον καηµό.

Ο έρωτας φωτιά, νερό και χώµα.
Αλάτι στην πληγή το παρελθόν.
Κι αυτό το αίµα που αχνίζει ακόµα,
Σαράκι στα θεµέλια των αστών.

Πατρίδα από σκουριά κι από διαµάντι.
Σεργιάνι από µαστίχα και ελιά.
Σκοτιά στον εφιάλτη αυτού του Μάντη,
Που πούλαγε ελπίδα από παλιά.

Γεννά η Μακεδονία ιστορία,
Πουλιέται σε υπαίθριες λαϊκές.
Και όλα όσα γράφουν τα βιβλία,
Παζάρι σε φασιστικές κραυγές.

Πάει καιρός που αρρώστησες καρδιά µου
Κι ακόµα µια σε ρίξαν στον γκρεµό.
Μα εµένα είναι στεγνά τα δάκρυά µου.
Είµαι ποτάµι δίχως γυρισµό.