Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη
ξανά ο έρωτας στους δρόμους οδηγός
κι αν μοιάζει ήττα κάθε μια του νίκη
δεν έχει τέρμα η εθνική οδός.

Στο πλοίο η θάλασσα μου πάλι στο ΄πε
στο τρένο στο ΄παν όλοι οι σταθμοί
κι αν πάντα ο έρωτας στο νου γεννιέται
εξαφανίζει κάθε λογική.

Άδεια καρέκλα, γράμμα κλειστό
με απουσία θα σκεπαστώ
ν’ αγόραζα το ξέφωτο κι ας νοίκιαζες γκρεμό
να σου `δινα ζωή και φως κι ας μου `δινες χαμό.

Στο λούνα-πάρκ τα φώτα ανάψαν μόλις
στα συγκρουόμενα σου μάτια θ’ ανεβώ
να φταίνε μόνο οι δρόμοι αυτής της πόλης
που πάλι δε μ’ αφήνουν να σε δω.

Το κούτσουρο κορμί σου φλόγες καίνε
είναι ο έρωτας πουλί αρπαχτικό
μολών λαβέ τα χείλη τώρα λένε
κι ίσως το αδύνατο να γίνει δυνατό.