Ώρες πολλές στέκει η Κλωθώ να γνέθει τη ζωή μου
το άνοιγμα απ'τα μάτια μου τη πρώτη αναπνοή μου
δίχως ερώτηση καμιά με πέταξε στη μάχη
ποτέ της δε μου μίλησε για των θνητών τα πάθη.

Στέκει η Λάχεσις κρυφά το μέλλον να μοιράσει
που στο φτωχό το τέκνο της χάρισε μόνο λάθη
ποτέ μου δε κατάφερα να βρω ισορροπία
κι όλο την καταριόμουνα στη κάθε ευκαιρία.

Μεγάλωσαν τα λάθη μου χάθηκε η θέλησή μου
γι'αυτή τη Γη που έζησα τη κάθε μια στιγμή μου
ήρθε η Άτροπος να δει τι έχει να παραλάβει
αλλά κι εκείνη απηύδησε με τ'άδειο μου κεφάλι.

Μήτε δραχμή δε κράτησα της λέω για τον βαρκάρη
τότε κολύμπα στα νερά μέχρι να πας στον Άδη
όλα του κόσμου δύσκολα κι ο θάνατος χουνέρι
εγώ θα μείνω εδώ στη Γη που ζουν οι κολασμένοι.