Κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα,
καὶ γίνε σὰν ἀηδόνι,
καὶ γίνε σὰ λουλούδι.
Πικροὶ ὅταν ἔλθουν χρόνοι,
κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα
καὶ πέ τονε τραγούδι.

Μὴ δέσεις τὴν πληγή σου
παρὰ μὲ ροδοκλώνια.
Λάγνα σοῦ δίνω μύρα
-γιὰ μπάλσαμο- καὶ ἀφιόνια.
Μὴ δέσεις τὴν πληγή σου,
καὶ τὸ αἷμα σου πορφύρα.

Λέγε στοὺς θεοὺς “νὰ σβήσω!”
μὰ κράτα τὸ ποτήρι.
Κλότσα τὶς μέρες σου ὄντας
θὰ σοῦ `ναι πανηγύρι.
Λέγε στοὺς θεοὺς “νὰ σβήσω!”
μὰ λέγε το γελώντας.

Κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα.
Καὶ δρόσισε τὰ χείλη
στὰ χείλη τῆς πληγῆς σου.
Ἕνα πρωί, ἕνα δείλι,
κάνε τὸν πόνο σου ἅρπα
καὶ γέλασε καὶ σβήσου.