Πίνω απ’ τα μάτια σου
και μυστικά μαθαίνω
που `ναι δικά μου όνειρα
μα δεν καταλαβαίνω.
Που ενώ δεν βρίσκεται κανείς
να μας πληγώνει τώρα
Το κλάμα ακούω της ψυχής
από την ενδοχώρα.

Δεν είναι πως δε με ζητάς,
ούτε κι οι αντιστάσεις
ανάγκη η αγάπη σου `γινε,
κύματα να μεριάσεις.
Μα να που δεν κρατάει κανείς
λογαριασμό στα πάθη
και μαστιγώνει η βροχή
τη θάλασσα ως τα βάθη.
Μα να που δεν κρατάει κανείς
λογαριασμό στα πάθη
και μαστιγώνει η βροχή
τη θάλασσα ως τα βάθη.

Κάτι που ζει χωρίς ζωή
και δε διαλέγει λέξεις
κι ενώ ποτέ δε συγχωρεί
σε βάζει να διαλέξεις.
Κι εκεί που λες ταιριάξανε κορμιά,
ανάγκη κι ώρα
ανάβει αυτό το μαύρο φως
από την ενδοχώρα.