Άδειασε το ποτήρι μου αμάν
γιόμισε η καρδιά μου αμάν
και χίλια δυο καμπαναριά αμάν
χτυπούν με το σεβντά μου.

Φέρομαι λες σαν το παιδί αμάν
που ζει στα παραμύθια αμάν
μα από μικρό κι από τρελό βρ’ αμάν
μαθαίνεις την αλήθεια.

Και η αλήθεια για εμέ αμάν
κει που φλετράει η ψυχή μου αμάν
είναι να ζω πα’ στο βουνό βρ’ αμάν
με `σένα, ναι καλή μου.

Βοσκοπούλα θα σε κάνω
στο βουνό θε’ να `ποθάνω.

Ν’ απλώνεις τη μπουγάδα σου αμάν
και να κυλούν τα χρόνια αμάν
ύπνο να κάνουμ’ αγκαλιά
σε καθαρά σεντόνια

Κι εγώ να φτιάνω το τυρί αμάν
ν ’ αρμέγω τα γελάδια αμάν
να τρώμε, να χορταίνουμε βρ’ αμάν
ν’ αρχίζουμε τα χάδια.

Προικιά, πατσούνια και κοφτά αμάν
και μια φιλοσοφία αμάν
πλέξε μου δίπλα στη φωτιά βρ’ αμάν
να βγάνω μελωδία.

Βοσκοπούλα θα σε κάνω
στο βουνό θε’ να `ποθάνω.