Εμείς θα κυνηγήσουμε, μαζί τ’ αστέρια απόψε
όσα μπορώ θα κόψω εγώ, κι’ όσα μπορέσεις κόψε.
Εμείς δε θα τρομάξουμε απόψε απ’ το κρύο
της κόλασής μας οι φωτιές φτάνουν και για τους δύο.

Πάλι στο βλέμμα σου φοράς,
το μεθυσμένο ήλιο
και μου χαρίζεις με φιλιά,
το δαγκωμένο μήλο.

Να βγούμε απ’ τον παράδεισο,
χαράζεις την πορεία
εσύ’ σαι μόνο για φωτιά
που καίει κι’ αμαρτία.

Εμείς θα κυνηγήσουμε, μαζί τ’ αστέρια απόψε
όσα μπορώ θα κόψω εγώ, κι’ όσα μπορέσεις κόψε.
Εμείς δε θα τρομάξουμε απόψε απ’ το κρύο
της κόλασής μας οι φωτιές φτάνουν και για τους δύο.

Λέω το φως να το χαρώ,
με μια καινούργια αγάπη
μα είσ’ εκεί και δεν μπορώ,
ν’ αντισταθώ στα πάθη.

Με ξελογιάζεις μ’ αγκαλιές,
κι’ αγαπημένες λέξεις
κι’ άντε μετά σ’ άλλου Θεού
την πίστη να επιστρέψεις.