Πήρα τη μορφή σου, κι έφυγα ξανά
με τη θύμησή σου βόλτα στα στενά.
Mύρισα τα μαύρα τα σγουρά μαλλιά
κι ένιωσα τον πόνο να με τυραννά.

Δε σε χρειάζομαι, δε σε χρειάζομαι,
θέλω μονάχος τα φανάρια να περνώ.
Δε σε χρειάζομαι, κι ούτε που νοιάζομαι
σε ποιο σοκάκι θα με βρει το πρωινό.

Τώρα σου μιλάω κι είσαι μακριά,
θέλω να σ’ αγγίξω μόνο μια φορά,
να ξαναγυρίσεις να σε δω ξανά,
να ’χω τη φωνή σου να μου τραγουδά.

Δε σε χρειάζομαι...