Στης νύχτας το αμπέχονο
καλά έχει φυλαγμένη
τη φλόγα της αμάθειας
που τρώει την ψυχή.

Σεϊχης είναι ασάλευτος
που ασπάλαθο γυρεύει,
χίλιες φορές τους όρκους του
να κάψει πριν χαθεί.

Απ’ του αυλού το φύσημα
η στάχτη στον αιθέρα
και του Σαμάλ το λίκνισμα
ζερβός στροβιλισμός.

Το πρώτο κλάμα ενός ρεμπάμπ
στη δίνη του αέρα,
λόγος που πίσω του άφησε
του φίλου ο χαμός.

Η σκέψη στον ωκεανό,
το βλέμμα στον Αντάρη,
καρτέρι στα διάφανα
τα δώρα τ’ ουρανού.

Χόρος των άστρων σύμμετρος
σε άτακτο πιθάρι
κι όλος ο κόσμος κέρασμα
στα χέρια ενός θεού.