Είμαι διαβάτης μοναχός, σ’ ένα μεγάλο δρόμο,
βαδίζω χρόνια περπατώ, και λάθη μου πληρώνω.
Με συντροφιά τη μοναξιά, σαν το βουβό αηδόνι,
στο δρόμο τον ατέλειωτο, νυχτώνει ξημερώνει.

Και με κρατάει στη ζωή, μια σπίθα που φουντώνει,
κι ο δρόμος ο ατέλειωτος, κάπου θα τελειώνει,
κάπου θα τελειώνει.

Μέχρι να φτάσω στο σταθμό, φοβάμαι μη λυγίσω,
και τ’ όνειρο το μακρινό, παντοτινά να σβήσω.
Μα ξάφνου στον ορίζοντα, έλαμψε μια ηλιαχτίδα,
που φώτισε το δρόμο μου, πάλι με την ελπίδα.

Και με κρατάει στη ζωή, μια σπίθα που φουντώνει,
κι ο δρόμος ο ατέλειωτος, κάπου θα τελειώνει,
κάπου θα τελειώνει.!