Σε πλάττ’ η φαντασία μου εις όλας τας στιγμάς μου.
Αχ! Κόρη, δε σε λησμονώ.
Μ’ εφλεβοτόμησες βαθιά στην φλέβα της καρδιάς μου,
κι επί ζωής μου θα πονώ.

Χίλιες φροντίδες κι αν κρατούν τον νουν μου σκλαβωμένον,
τρέχει εις σε και σταματά.
Κι ο πόθος μες στο στήθος μου σαν φίδι πεινασμένον
δάκνει τα μέσα μου φρικτά.

Πολλές φορές εδιάβασες τον πόνον της καρδιάς μου
στο πρόσωπόν μου το χλομόν.
Πλησίον σου μια λέξις σου γιατρεύει τας πληγάς μου,
έχω τον κόσμον πλην φραγμόν. [...]

Αν είναι σφάλμ’ αν σ’ αγαπώ, μου το προστάζ’ η φύσις,
πώς ειμπορώ να αντισταθώ;
Σ’ έστειλ’ αγάπης ο Θεός φόρον να μου ζητήσεις
ο Πλάστης! Πώς να τ’ αρνηθώ;

Τους νόμους Tου τους ιερούς πώς να τους αποφύγω;
Αχ! Είμαι άκων ευπειθής.
Κι αν μου ζητήσεις την ζωήν, τας φλέβας μου σ’ ανοίγω
όλας και λάβε την ευθύς.

Είσαι του Πλάστου άγγελος, πλην της καρδιάς μου είσαι
για την αγάπην Του ναός.
Αχ! Δεν μπορώ, θα σ’ αγαπώ και θάνατος αν είσαι,
γιατί μ’ επρόσταξ’ ο Θεός.