Με τι κουράγιο να δοξάζουν το Θεό σαν στο υπόγειο μισό το φέγγος φτάνει.
κι αντάμα σμίγοντας χλομάδα και χτικιό του χάρου αστράφτει το ψυχρήλατο δρεπάνι.

Σκάλες εννιά μες το υπόγειο βαθιά κάτω απ τη γη σ’ ένα μπουντρούμι στοιβαγμένοι.
Αέρας λίγος, μόνο ξέχειλη βρωμιά κι από το βλέμμα του Θεού λησμονημένοι.

Για τις βλαστήμιες που κυλάνε τις βαριές με σιγουριά, δε φταίει πάντα η απιστία.
Μα ο χειμώνας κι ο κομμένος βερεσές κι η ψυχοφθόρα τυραννίτρα δυστυχία.

Κι όμως απάνω απ αυτή τη συμφορά διαβαίνουν κύριοι με σκύλους και κυρίες
που σαν τους βλέπουν από κάτω τα παιδιά μεγάλες θλίβουν την ψυχή τους απορίες.

Αλλά και κούρσες σούπερ, χρώματος γκρενά, σαν βρέχει τα λασπόνερα πετούν στα τζάμια.
Ήχος γνωστός που δε φοβίζει τα παιδιά μια κι απ το λίκνο τους βυζαίνουν τα σκοτάδια.

Και το γερόντι, κουρασμένο και σκυφτό, λες και την τρώγλη πως στους ώμους του κρατάει,
στα βαριοστέναχτα δεινά το λυτρωμό μια ώρα αρχύτερα απ τη ζωή ζητάει.

Μόνο ο θάλος ο Γιωργής μια σκαλωσιά έχει πελώρια στον τοίχο ζωγραφίσει
κι απ την κορφή της αγναντεύει τη χαρά μες των ονείρων του την παιδική τη ζήση.